1 Petrus 2: 11-17

Geliefde broeders en zusters, u bent als vreemdelingen die ver van huis zijn; ik vraag u dringend niet toe te geven aan zelfzuchtige verlangens, die uw ziel in gevaar brengen. Leid te midden van de ongelovigen een goed leven, opdat zij die u nu voor misdadigers uitmaken, door uw goede daden tot inzicht komen en God eer bewijzen op de dag waarop Hij komt rechtspreken. Erken omwille van de Heer het gezag van de bestuurders die door de mensen zijn aangesteld: van de keizer, de hoogste autoriteit, en van de gouverneurs, die hij heeft afgevaardigd om misdadigers te straffen en om te belonen wie het goede doen. God wil namelijk dat u door het goede te doen onwetende dwazen de mond snoert. Leef als vrije mensen, en verschuil u niet achter uw vrijheid om u te misdragen, maar handel als dienaren van God. Houd iedereen in ere, heb uw broeders en zusters lief, heb ontzag voor God en eerbiedig de keizer.

Overweging

Het leven als gelovigen in deze wereld is niet altijd eenvoudig. Dat was het in de tijd van Petrus niet, maar nu nog steeds niet. Door de secularisatie en ontkerkelijking van de laatste tientallen jaren lijkt de positie van gelovige christenen weer steeds meer op die uit de begintijd: een kleine minderheid, die telkens aangevochten en hier en daar zelfs vervolgd wordt.

Nu mogen wij in ons land nog niet mopperen wat dat betreft. Maar toch kun je je, zo rondkijkend, steeds meer ‘vreemdeling’ voelen in de wereld die ons omringt. ‘Ver van huis’; mensen begrijpen ons niet altijd meer, en wijzelf voelen ons niet meer automatisch thuis in de samenleving zoals die zich ontwikkelt.

Dan is er de neiging om je op jezelf terug te trekken. Je geloof maar op te geven en toe te geven aan eigen verlangens. Of: je terugtrekken uit de wereld en ‘de wereld de wereld laten’. Als ze ons toch voor misdadigers uitmaken, dan zullen ze het weten ook; ze zoeken het maar uit!! We creëren ons in deze wereld een eigen ‘thuis’.

Joël 2: 12-17

Daarom – spreekt de Heer – keer nu terug tot Mij met heel je hart en begin te vasten, te treuren en te rouwen. Niet je kleren moet je scheuren, maar je hart. Keer terug tot de Heer, jullie God, want Hij is genadig en liefdevol, geduldig en trouw, en tot vergeving bereid. Misschien herroept Hij zijn vonnis, komt Hij erop terug en laat Hij toch iets van zijn zegen over, zodat jullie weer graan en wijn kunnen offeren aan de Heer, jullie God.

Blaas de ramshoorn op de Sion, kondig een vastentijd af en roep op tot een plechtige samenkomst.

Breng het volk bijeen, laat heel Israël zich reinigen. Breng de oude mensen tezamen, verzamel de kinderen, ook de kleintjes aan de borst.

Laat de bruidegom opstaan van het bruidsbed, laat zijn bruid het slaapvertrek verlaten. Priesters, dienaren van de Heer, hef een smeekbede aan in de tempel, tussen altaar en voorhal:

‘Ach Heer, spaar uw volk, uw eigendom, geef het niet prijs aan spot en hoon van andere volken.

Waarom zouden zij mogen schimpen: “En waar is nu hun God?”’

Overweging

Vandaag is het Aswoensdag. Op deze dag begint de Vastentijd in de katholieke kerk, een periode die wij de Veertigdagentijd noemen. Maar het is hetzelfde: een periode van bezinning, van boetedoening en inkeer.

De afgelopen dagen ging het in de lezingen over het komende oordeel van de Heer: de Dag van duisternis en donkerheid die zou naderen. Was er een uitweg?

Er ís een uitweg: ‘keer je terug tot de Heer met heel je hart, en begin te vasten, te treuren en te rouwen.’ Daarbij gaat het niet om de buitenkant, maar om het innerlijk. Het gaat niet om het scheuren van je kleren – een bekend Joods rouwgebruik -, en ook niet om het kruisje van as dat de kerkgangers in de katholieke kerken op het voorhoofd getekend krijgen. Het gaat om ons hart.

Joël 2: 1-11

Blaas de ramshoorn op de Sion, blaas alarm op mijn heilige berg; laat alle inwoners van het land beven van ontzetting: de dag van de Heer komt! Hij is nabij!

Het is een dag van duisternis en donkerheid, een dag van dreigende, donkere wolken. Als het morgenlicht over de bergen, zo nadert een groot en machtig volk, zoals er nooit tevoren is geweest of ooit nog zal zijn tot in het verste nageslacht.

Hun voorhoede is een verterend vuur, hun achterhoede een verzengende vlam; als de tuin van Eden ligt het land voor hen, achter hen blijft een kale woestijn.

Niets en niemand kan ontkomen.Het is alsof het paarden zijn, als strijdrossen draven ze voort; als het ratelen van strijdwagens klinkt hun opmars over de bergtoppen, als het knetteren van stro dat in het vuur verteert, als een machtig volk dat zich opmaakt voor de strijd.

Bij die aanblik krimpen allen ineen, alle gezichten verbleken. Onverschrokken komen zij aanstromen, als strijders beklimmen zij de muren. Ieder houdt vast aan zijn eigen weg, niet één wijkt daarvan af; niemand van hen duwt een ander opzij, iedereen houdt zijn eigen plaats.

Ook als er sneuvelen door tegenstand, verbreken zij hun gelederen niet. Ze bestormen de stad, ze klimmen over de muren heen, ze dringen de huizen binnen, ze komen als dieven door de vensters.

Bij die aanblik beeft de aarde, siddert de hemel; zon en maan worden verduisterd, sterren doven hun glans. Want het is de Heer – zijn stem schalt voor zijn leger uit, zijn strijdkrachten zijn geweldig, zijn bevel wordt met groot vertoon volbracht.

Ja, groot en ontzagwekkend is de dag van de Heer, wie kan die dag doorstaan?

Overweging

Joël 1: 15-20

O angstwekkende dag!

Nabij is de dag van de Heer, de dag van ondergang die komt van de Ontzagwekkende!

Is het voedsel niet voor onze ogen vernietigd? Is de vreugdezang niet verstomd in de tempel van onze God? Het zaad rust vergeefs in de verdroogde aarde, de voorraden zijn verwoest, de graanschuren zijn vernield, verloren is het graan.

Hoor hoe het vee loeit, runderen dolen maar rond want nergens kunnen ze grazen, zelfs schapen en geiten worden gestraft. Tot U, Heer, roep ik, nu het groen voor het vee door vuur is verteerd en een vlam de bomen heeft verzengd.

Zelfs de dieren van het veld roepen om U nu elke waterstroom is opgedroogd en het laatste groen door vuur is verteerd.

Overweging

De ramp van de sprinkhanenplaag die we tegenkwamen staat niet op zichzelf.

Eerst lijken deze verzen daar nog op door te gaan. Maar al gauw blijkt dat er meer aan de hand is: er is ook droogte, en verzengend vuur.

Het voedsel voor mens en dier is vernietigd, al de voorraden zijn verloren gegaan en het zaad rust vergeefs in de aarde. Er is niets dat groeien wil.

Wàt een ramp voor mens én voor dier….

Het roepen van de dieren wordt zelfs gezien als een roepen naar de Heer.

Deze rampzalige toestand wordt hier in verband gebracht met ‘de dag van de Heer’.

De dag van de Heer, de Jongste Dag ofwel Laatste Dag, is in het oude testament niet altijd de blijde Dag waar wij naar uitzien, als de Heer Jezus terugkomt en wij met Hem mogen leven. Hier staat deze Dag in het teken van het oordeel en van de straf. Het is een angstwekkende dag. Een dag van schrik.

En de Heer lijkt in eerste instantie eerder de Ontzagwekkende dan de Genadige.

Joël 1: 1-14

Dit zijn de woorden die de Heer richtte tot Joël, de zoon van Petuel.

Hoor mij aan, oudsten, leen mij allen het oor, inwoners van het land!

Is iets als dit ooit geschied in jullie dagen of in de dagen van jullie voorouders?

Vertel het aan je kinderen, en laten je kinderen het aan hun kinderen vertellen en hun kinderen aan het volgende geslacht.

Wat de ene sprinkhaan overliet, heeft de tweede afgeknaagd,  wat de tweede nog overliet, heeft de derde afgemaaid en wat na de derde overbleef, heeft de vierde kaalgevreten.

Word wakker, dronkaards, en ween, barst uit in gejammer, drinkers van wijn, om het sap van de druiven dat jullie ontnomen is. Mijn land is ten prooi aan een volk, een machtig volk zonder tal, met tanden als van een leeuw, geweldige kaken als van een leeuwin.

Het maakte dode takken van mijn wijnstok en brandhout van mijn vijgenboom: naakt en kaal zijn ze, omvergehaald, de wijnranken zijn verbleekt.

Weeklaag – als een jonge bruid die zich hult in het zwart, rouwend om de man van haar jeugd. Waar is nog graan of wijn voor offers in de tempel van de Heer?

De priesters, zijn dienaren, treuren. Het veld is verwoest, de dorre grond treurt, want het koren is vernield, de wijn verdroogd, de olie verloren. Toon je verslagenheid, boeren, barst uit in gejammer, wijnbouwers, om de tarwe en om de gerst, want de oogst van het veld is verloren gegaan.

De wijnstok is verdroogd, de vijgenboom verdord; granaatappel, dadelpalm en appelboom, ja, alle bomen zijn verdord. Verdord is ook de vreugde onder de mensen. Priesters, hul je in rouw, schreeuw het uit, dienaren van het altaar, breng de nacht door met klagen, dienaren van mijn God, want offers van graan en wijn zijn Gods tempel ontzegd.

Kondig een vastentijd af en roep op tot een plechtige samenkomst, verzamel de oudsten en alle inwoners van het land in de tempel van de Heer, jullie God, en roep luid tot de Heer!

Wat leuk dat we namens een anonieme geefster uit de Protestantse Kerk van Assen presenties mochten rondbrengen naar vrijwilligers en medewerkers die nauw betrokken zijn bij de online kerkdiensten. We hebben dan vandaag (en morgen) leden van het AVO-team, predikant, organist, kosters en ontvangstcomité deze lieve Valentijns verrassing mogen overhandigen. Wat veel blijde gezichten hebben we vandaag gezien!! #dankjewel #valentijn #gewaardeerd #houdmoed #heblief